COMMENTAAR: Utopia

DE LEIDING VAN de Regionale Gezondheidsdienst (RGD) is niet blij met de uitspraken van arts Dew Sharman, die zaken over de RGD naar buiten heeft gebracht. Dat zou verboden zijn. Volgens RGD-directeur Edwin Noordzee moet de arts Sharman zich, evenals alle medewerkers van de RGD, onthouden van het dienen van een politiek belang met informatie van de RGD.

Sharman publiceerde een filmpje op Facebook waarbij te zien is dat het dak van de RGD-poli te Latour lekt als een zeef. Volgens de parlementariër zou dat liggen aan het slechte werk dat de aannemer heeft geleverd. Noordzee en de dienstdoende arts te Latour spreken dit tegen. Naast arts is Dew Sharman parlementariër, en inherent aan die functie is wel het aankaarten van misstanden en deze helpen oplossen.

Omdat dat de taak is van elke parlementariër en Sharman geen patiëntengeheim heeft geschonden met de informatie over het lekkend dak, komt de reactie van Noordzee wat overtrokken over. Dat is natuurlijk als wordt uitgegaan van het motief aankaarten en helpen oplossen. Noordzee maakt echter wel een punt wanneer hij aangeeft dat er geen politiek gedreven mag worden met de verkregen informatie.

Wanneer uit de observatie van Noordzee en die van de dienstdoende arts blijkt dat bladeren de boosdoener zijn en niet het werk van de aannemer mag wel de vraag gesteld worden, waarom Sharman de aannemer als schuldige aanwees.

Als parlementariërs informatie delen met de samenleving is het van eminent belang dat die juist is. Deze vraag doet ook een oeroude discussie de kop opsteken, namelijk: mogen parlementariërs meerdere petten op hebben? Het kan - zoals blijkt - kennelijk best verwarrend werken als men, door de hoeveelheid aan petten, niet weet welke op te zetten en wanneer.

Toch moeten we ons niet laten afleiden door bijzaken in deze discussie. Want de vraag blijft hoe het kan dat een vrij nieuwe polikliniek kan lekken als een zeef. Was er een onderhoudsplan en wie is verantwoordelijk daarvoor? Verder is het toch de vraag wie bevestigd heeft, dat het aan de bladeren ligt en niet aan een fout in de bouw.

De belangrijkste rode draad is dat de zaak heel transparant zou kunnen zijn. In een ideale wereld is Noordzee een ongebonden technocraat, Sharman een parlementariër die zijn beroep heeft laten schieten voor een fulltime baan als volksvertegenwoordiger en de aannemer de beste in het land die binnen is gekomen door een open en transparante aanbesteding. Utopia bestaat echter niet.