COLUMN: DIES

Onze universiteit bestaat vijftig jaar, hoera. Ik heb er een aantal jaren doorgebracht, als student, als student-assistent, als staflid, als oprichter van het universiteitstheater en ga zo maar door. Het was een bewogen tijd, midden jaren tachtig tot begin negentig, met immer wisselende besturen, continu veranderende opleidingseisen, regels en te behalen graden, geregelde studenten- en personeelsacties - 'never a dull moment' zou ik kunnen zeggen, maar dat klopt ook weer niet.

De campus was een dooie boel na één uur, het studentenleven waar ik zo naar had uitgekeken was met de sluiting van de universiteit na 8 december tamelijk hardhandig ten einde gebracht. De liefde tussen ons kwam ten einde toen het afstuderen mij op velerlei manieren, dwars door een aantal jaren en pogingen heen, werd bemoeilijkt. We zullen het niet eens worden over de versies van het verhaal, het is ook niet aan de orde.

Maar desondanks kijk ik oprecht met dankbaarheid terug op mijn studieperiode. Ik blijf het een waarlijk wonder vinden dat ik studeerde in een tijd waarin een studiebeurs gekoppeld aan een inkomen als student-assistent je voldoende verschafte om alle kosten te dekken, en ook nog wat bij te kunnen dragen aan het huishouden thuis. Natuurlijk, een auto of brom kon je er niet van kopen, en de bussen waren schaars, maar gelukkig had je nog geen beltegoedonkosten, nietwaar.

Ik ben dankbaar dat ik er een paar docenten tegenkwam die de boeken wel als verplichting zagen, maar die begrepen dat je pas leerde door discussies en die discussie ook aangingen met studenten, als gelijkwaardige. Die benadrukten dat leren pas wordt bestendigd door de praktijk in te duiken, door dingen te doen, en dat doen ook aanmoedigden. Maar dat waren de docenten die zelf ook de praktijk indoken, en onderzochten, en publiceerden en het publieke debat aangingen, en actief waren in organisaties en je meesleepten als je daar oor voor had. (Zijn ze er nog, dat soort docenten, die studenten inspireren en meeslepen in het maatschappelijke? Ik lees graag de verhalen.)

Jack Menke bijvoorbeeld, lang voor hij de bestuursvoorzitter werd, schreef nog een tegoedbriefje op de achterkant van een tentamenbriefje na het zien van de eerste opvoering van het universiteitstheater - hij beloofde ons 100 Surinaamse gulden als we een tweede voorstelling zouden maken. Voor Menke die niet bekend stond als gulle gever, was dat een groots gebaar. En ja, hij heeft het jaar daarop vlot betaald na de première.

De universiteit bestaat vijftig jaar. Het doet mij verdriet dat het erop lijkt alsof elk jaar bij de Dies Natalis hetzelfde refrein wordt gezongen. Dat de universiteit autonoom moet worden, dat zij kennis moet produceren die bijdraagt aan de samenleving, dat zij niet voldoet aan de eisen van de tijd. Het zijn dezelfde punten die in mijn tijd - en dat is toch een paar decennia geleden - al aan de orde kwamen.

De universiteit bestaat vijftig jaar - gefeliciteerd iedereen. Dat we bij de 55ste verjaardag een ander refrein mogen horen, en dat we dan vanuit de praktijk kunnen bevestigen: de universiteit staat midden in de samenleving, is de bron van kennis voor beleid en de leverancier van nieuwe vergezichten voor ons welzijn en onze welvaart.