COMMENTAAR: Schande en vernedering

EEN ONUITWISBARE SCHANDE voor de regering, een blamage en vernedering van seniorenburgers. Zo kan worden samengevat wat woensdag bij het kabinet van president Desi Bouterse is gebeurd. Het maandenlange wachten moe, trok een grote schare gepensioneerden daarnaartoe om rekenschap te vragen over het uitblijven van geld dat hen rechtens toekomt. Die rechten zijn vastgelegd in een staatsbesluit onder de noemer van welvaartsvaste pensioenen. Gepensioneerden willen met terugwerkende kracht de koopkrachtversterking ontvangen en ook de salarisverhoging die is toegekend aan actief dienende landsdienaren. Zij vragen niet om een aalmoes, maar eisen terecht op wat hen toekomt.

Autoriteiten hebben niet de beleefdheid weten op te brengen te reageren op tal van brieven van de belangenorganisatie van de gepensioneerden die woensdag een ferm signaal hebben afgegeven. Op een drukbezochte vergadering is een motie aangenomen waaruit teleurstelling blijkt over de houding van de regering en in krachtige bewoordingen wordt geëist dat de rechten van de gepensioneerden worden geëerbiedigd.

Miskenning is het ook dat de president zich niet waardig genoeg getoond heeft de mensen te woord te staan en zelfs niet een minister heeft afgevaardigd om dat te doen en de petitie aan te nemen. De mensen moesten genoegen nemen met directeur Eugène van der San die zicht- en hoorbaar geïrriteerd was. Hij beloofde dat binnen een maand het probleem zal zijn opgelost.

Ach, beloften zijn er zo vaak gedaan, maar even vaak niet ingelost, zonder consequentie. Nu is het wel andere koek, want hij heeft aangekondigd te zullen aftreden als de belofte niet wordt ingelost. Hij kreeg daarvoor applaus. De vraag is hoe de beleidsmakers zullen reageren. Van der San heeft de gepensioneerden hoop gegeven, maar tegelijk een risico genomen door zijn functie op het spel te zetten. Een mogelijkheid is dat intern het besluit al is genomen om nog vóór kerst desnoods een deel uit te betalen.

Het is al gezegd: de mensen die onder moeilijke omstandigheden dit land gediend hebben, wachten al maanden op wat hen rechtens toekomt. De Surinaamse politieke cultuur kennende mag gerust gesteld worden dat als de verkiezingen dichterbij waren zaken in een handomdraai zouden zijn uitgevoerd. De gepensioneerden hebben - met alle eerbied - hun lichamelijke problemen en de verzengende hitte getrotseerd om naar het kabinet te gaan. De regering heeft de gouden kans hen te laten zien dat hun inspanning niet voor niets is geweest en hen niet binnen de beloofde maand met een kluitje in het riet te sturen.