COLUMN: Radeloos

Na bijkans een week in huis moest ik wel de straat op. De moeder moest voorzien worden van groenten en fruit, en mijn (imaginaire) broodtrommel was even leeg als de staatskas. Ik dus op pad, vrijdagochtend 11 uur. Bij de groentekraam was er geen parkeerplaats. Bovendien zag ik de mensen langs de tafels krioelen. Ik reed door. Bij de tweede groentekraam leek het wel kerstfeestdrukte.

Gelukkig was er iets verderop een sinaasappelkraam waar er nog ruimte genoeg was om twee meter afstand te bewaren tussen mij en de klanten voor me. Het gepast geld legde ik op tafel; ik wilde me bijna verontschuldigen omdat ik nog niet contactloos kan betalen, maar Mopé wil mijn gezicht (nog) niet erkennen en ik doe mijn uiterste best daar geen complex aan over te houden. Maar dat terzijde. De sinaasappels bracht ik naar de moeder. Die bel ik tegenwoordig als ik in de buurt ben, zodat ze de poort kan openmaken - niemand mag haar poort aanraken.

Ze heeft dan op haar terrastafel een krant klaarliggen waarop ik de gebrachte spullen plaats. Vandaag hoeven we niets te ontsmetten, want ja, er zijn alleen sinaasappels. Ik open de keukenkraan met een tissue en was mijn handen. De sinaasappels worden braaf geboend met zeepwater. Dan praten we wat bij, op twee meter afstand van elkaar gezeten. Nadat ik ben vertrokken moet ze de stoel waarop ik heb gezeten, en alle andere dingen, inclusief de poort, voor alle zekerheid ontsmetten.

Ik schrijf dit zo uitgebreid op (en heb nog wat stappen overgeslagen), omdat ik intussen bijna radeloos van onbegrip ben en hoop dat misschien enkelen van u er wat van opsteken. Die radeloosheid is omdat ik het idee heb dat zovelen nog steeds niet willen of kunnen begrijpen hoe ernstig de situatie is. De informatievoorziening lijkt vooralsnog grote delen van de bevolking niet te bereiken. En dan heb ik het niet alleen over de politie-provocerende jongeren van 'Zuid', maar ook over mensen die gezellig gaan shoppen en keuvelend langs de winkelpanden lopen.

Ik heb het over winkeliers die naar eigen inzichten maskers verdelen, of supermarkten die kranen buiten plaatsen zodat je je handen kan wassen. Fijn, maar je moet wel zelf met je coronahanden de kraan openmaken, dan je handen flink wassen en vervolgens die coronakraan weer met je schone handen dichtdoen, zodat je weer coronahandjes hebt. Loop je naar binnen en vraag je of de winkelwagens zijn ontsmet, kijkt iedereen je aan of je gek bent geworden.

Ik zie zo op meer plekken halfslachtige pogingen om iets te doen ter bescherming. Wat ik vooral zie is een gebrek aan duidelijke richtlijnen aan verschillende groepen. Winkeliers bijvoorbeeld, kappers voor zover die nog open zijn, afhaalrestaurants, taxi's en ga zo door. Ik zat ook met groeiend ongeloof te kijken naar de rijen bij Chotelal, en het circus van groentepakketten voor het personeel van AZ, waarbij Starnieuws berichtte, met beeldmateriaal, over de rijen van mensen die wachtten op hun pakket; medewerkers van het ziekenhuis die geen twee meter afstand hielden.

Ik raakte verzeild in een discussie met iemand die betrokken was bij deze toestand, die diep verontwaardigd was: 'mag een minister dan ook geen overhandiging meer doen'? Nee dus. In coronatijden hoor je geen letterlijke overhandiging van een zakje groenten meer te doen, ook al is het voor de foto-op. Als zelfs ministers en hun mensen nog niet kunnen vatten welke regels er nu gelden voor hygiëne en afstand - wat verwachten we dan van de 'jongens van Zuid'? Bij een pandemie is communicatie één van je belangrijkste wapens. We hebben geen tijd te verliezen - laten we alsjeblieft de teller op 1 houden.

gangadwt@gmail.com