19 Februari 2020
12:00DAT VEEL SURINAMERS losse handjes hebben, is geen geheim, helaas. Niet alleen binnen partnerrelaties wordt er ongekend veel op losgeslagen. Uit recent onderzoek is naar voren gekomen dat ook kinderen veelvuldig het slachtoffer zijn. Ruim 80 procent van de Surinaamse kinderen van twee tot veertien jaar heeft ten minste één vorm van gewelddadige, psychologische of fysieke straf door gezinsleden thuis ervaren.
Dit blijkt uit de vierde Multiple Indicator Cluster Survey die landelijk is uitgevoerd door het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting. Het onderzoek was zeer uitgebreid: in totaal werden ruim achtduizend kinderen hierbij betrokken. De cijfers zijn uitermate schokkend. Dit betekent dat nog geen twee op de tien kinderen in een geweldsvrije omgeving opgroeien. De rest, ofwel het overgrote deel, dus wel!
Gewelddadig straffen komt in het hele land voor en in alle lagen van de bevolking, al ligt de score wel iets hoger in het binnenland en in huishoudens met het laagste welvaartsniveau. Terecht stelt Gloria Lie Kwie Sjoe, directeur van de interkerkelijke stichting Weid Mijn Lammeren, dat er sprake is van een "heel erg trieste" situatie. Want huiselijk geweld valt gewoonweg niet goed te praten, zeker niet als kinderen daar de dupe van worden.
Als normaal mens vraag jij je af, waarom anderen hun kind geweld aandoen. Het komt waarschijnlijk voort uit een stuk onmacht, niet weten hoe je het kind anders tot de orde moet roepen. Terwijl die methoden er wel degelijk zijn. Het argument dat ouders/verzorgers vroeger ook zijn geslagen en dat ze er niet slechter van zijn geworden, gaat niet (meer) op. Immers, tijden zijn veranderd, geweld hoort niet meer bij de opvoeding thuis.
In veel landen is geweld tegen kinderen al strafbaar, al wordt er nog wel gediscussieerd of daar ook de 'corrigerende tik' onder moet vallen. Maar juist met een corrigerende tik begint het vaak. Niet zelden gaat het daarna van kwaad naar erger, terwijl kinderen vooral baat hebben bij genegenheid en liefde, zoals van ouders verwacht mag worden. En als er dan gestaft moet worden, zijn er andere manieren om dat te doen waarbij geen geweld aan te pas komt.
Ook in de Surinaamse wetgeving zou geweld tegen kinderen, ook binnenshuis, strafbaar gesteld moeten worden. Maar of dat binnen afzienbare tijd zal gebeuren, valt te betwijfelen. Voordat zo'n wet is opgesteld en behandeld in De Nationale Assemblee zijn we jaren verder. De molens om dat voor elkaar te krijgen, malen immers veel te langzaam. Met als gevolg dat ouders hun losse handjes voorlopig nog ongestraft kunnen botvieren op hun kinderen.