COLUMN: Brandhoutvoorzitter

Shoeket logo

Bron: De Ware Tijd

12 November 2019 14:00

Voor mij lezen

Daar sta je dan. Aangekondigd als politiek leider. Het publiek applaudisseert en je recht je rug. Moet trouwens. Want je moet iets uitstralen. De ambiance is je vreemd want in het publiek zitten niet meer dan tien personen die je tot je ‘achterban’ kan rekenen. Het spreekgestoelte is onwennig (geworden) meubilair. Je hebt geheugensteuntjes neergepend, want een speech geven is ook niet iets dat je (nog) vlot afgaat. Je sluit je aan bij de anderen die aangeven dat ‘ze’ weg moeten.

Dat het land er dan beter van zal worden. Een toekomstvisie neerzetten doe je niet. Dat is voorbehouden aan de grote leider van de paraplu waaronder je beschutting hebt gezocht. En als die het niet doet, het zij zo. In elk geval ben je voor de komende periode weer volop in de schijnwerpers en kan jij proberen je te warmen aan de aandacht van de volgers.

Het is weer de tijd dat politieke lijken de kast uit komen rollen en doodgeborenen boven komen drijven. Ik vraag mij af wat er precies omgaat in de leiders van die organisaties (ik kan ze met goed fatsoen geen politieke partijen noemen) die menen over de rug van anderen een graantje mee te pikken. De afgelopen dagen presenteerden de BEP en PL de vazallen die hen moeten stuwen naar verkiezingswinst. Wat 'winst' ook moge betekenen.

En zoals elke vijf jaar kreeg ik last van plaatsvervangende schaamte. Bij de presentatie van PL was het in feite echte schaamte, want van één van de leiders dacht ik echt dat die niet langer in ons midden was. En bij de medestanders van de BEP moest ik de namen goed lezen, want die mensen zijn me vreemd. En ik behoor tot het journaille. Hoe zit het dan bij de overige burgers, vroeg ik mij in gemoede af.

Kijk, de nieuwe gelukzoekers gun ik hun poging. Zij hebben het voorrecht om te geloven dat zij er iets van kunnen bakken. Ik krijg het onprettige gevoel bij die organisaties die reeds twintig jaar en langer of op weg zijn naar het graf, of periodiek een opstanding beleven en ons tot verbazing strekken. Ik denk niet dat zij de arena betreden met hetzelfde gevoel als de leiders van de nieuwe partijen.

Ik bedoel, je weet dat je rol is uitgespeeld wanneer mensen pas aandacht voor je hebben wanneer ze bemerken dat je op de eerste rij plaatsneemt. Of wanneer mensen je begroeten met een welgemeend: "Ik heb je lang niet gezien man." Of wanneer de vergadering is afgelopen, je bemerkt dat de aanloop van het gewone volk naar jou erg dun is.

Ik heb lange tijd overwogen om een soort dieptegesprek aan te gaan met een of meerdere van deze leiders. Over wat hen roert. Is het een onwrikbaar geloof dat het tij voor hen ooit zal keren, of eerder een diepgeworteld masochisme? Ik heb ervan afgezien. Ik heb niet de bagage om de zielenknijper uit te hangen. En nog minder om te dealen met wat naar boven zal komen drijven.

Het is voer voor psychologen. Zij hebben de bagage om uit te zoeken wat iemand ertoe drijft om te verworden tot een werktuig dat slechts dient om keer op keer het vuur van anderen aan te wakkeren. Een brandhoutvoorzitter.

roziegeur@gmail.com

Bekijkt origineel bericht ⇒

Meer actueel