COMMENTAAR: Oliedroom

EVEN GLOORDE ER hoop toen bekend werd dat mogelijk achthonderd miljoen barrels aardolie uit de nearshore bron Kankantrie gewonnen zouden kunnen worden. Dat zou het eerste succes op zee zijn en het begin van de oliebonanza waar Suriname al zo lang op wacht, zo maakte Staatsoliedirecteur Rudolf Elias tijdens een persconferentie op 15 augustus enthousiast bekend. Het enthousiasme was voorbarig, want de olie was er toch niet.

Al jaren verrichten verschillende oliemultinationals in samenwerking met Staatsolie naarstig proefboringen in onze wateren, maar tot op heden zonder succes. Als iets er niet is, dan is het er niet. Datzelfde geldt voor olie en dat kun je Staatsolie dus niet verwijten. Men zoekt en heeft toch niets gevonden. Dat is frustrerend gezien het feit dat voor de kust van buurland Guyana het ene na het andere enorme commercieel rendabele olieveld wordt ontdekt. Daar kunnen wij tot nu toe alleen maar van dromen.

Het is begrijpelijk dat er ongeduld is aan Surinaamse zijde, niet alleen bij Elias en Staatsolie maar ook bij de regering. Want die laatste kan acht maanden vóór de verkiezingen wel een succes gebruiken. Het zou voor president Desi Bouterse en andere partijtoppers van de NDP natuurlijk fantastisch zijn om tijdens de campagne vanaf podia te kunnen schreeuwen dat dankzij de volharding van deze regering Suriname nu echt een olieland van formaat wordt en het volk een glorieuze toekomst staat te wachten.

Dan vergeet datzelfde volk misschien alle ellende die het vanwege het slechte beleid heeft moeten doorstaan. De indruk die is gewekt dat de regering om die reden de Staatsolie-directeur onder druk zet om de minste en geringste kans op succes als groot nieuws te brengen, ligt voor de hand, ook al ontkent Elias dat. Aan de andere kant heeft hij gelijk met zijn uitspraak dat de kans om olie te vinden groot is. "Mede door de olievondsten in Guyana. Wij zitten in hetzelfde bekken met hetzelfde moedergesteente waar de olie is gemaakt." Dat klopt en is ook reden voor optimisme.

We kunnen alleen maar hopen dat die oliedroom ooit werkelijkheid wordt. Vooralsnog zijn de vooruitzichten niet iets om somber van te worden. Geduld is echter een schone zaak, ook voor Staatsolie en de Staat, de eigenaar van het bedrijf. Die moeten met beide benen op de grond blijven staan en het volk niet tegen beter weten in blij maken met iets dat er (nog) niet is.